Ćwiczenia aerobowe dają możliwości nie tylko powrotu do zdrowia, ale również regeneracji. Nadszedł w końcu czas, aby dostrzec tak bardzo niedoceniany element i uczynić go fundamentem, a nie tylko dodatkiem do rehabilitacji neurologicznej.

Rehabilitacja neurologiczna obejmuje złożony obszar powiązanych ze sobą wyzwań zdrowotnych. Wśród nich, aż 75% osób po udarze, wykazuje objawy chorób sercowo-naczyniowych¹. Choroby serca nie są jedynie schorzeniem współistniejącym. Stanowią one istotny czynnik przyczyniający się do niepełnosprawności i są główną przyczyną śmierci pacjentów po udarze. ^1,2

Pomimo tego alarmującego związku, ćwiczenia aerobowe są wciąż rzadko wykorzystywane w rehabilitacji neurologicznej. Po zakończeniu leczenia pacjenci z chorobami neurologicznymi zazwyczaj rozpoczynają spersonalizowany program rehabilitacyjny. Przeważnie skupia się on na poprawie równowagi, siły i umiejętności motorycznych. Jednak ćwiczenia aerobowe, które stanowią kluczowy element kompleksowego powrotu
do zdrowia, są często niedoceniane i pomijane.

Ćwiczenia aerobowe dają możliwości nie tylko powrotu do zdrowia, ale również regeneracji. Nadszedł w końcu czas, aby dostrzec tak bardzo niedoceniany element i uczynić go fundamentem, a nie tylko dodatkiem do rehabilitacji neurologicznej.

Dlaczego ćwiczenia aerobowe są niedostatecznie wykorzystywane w rehabilitacji neurologicznej

Zwiększenie aktywności aerobowej stanowi podstawę wielu programów rehabilitacyjnych,
takich jak rehabilitacja kardiologiczna, pulmonologiczna, a także wytyczne dotyczące ogólnego zdrowia i dobrego samopoczucia. Dlaczego więc, rehabilitacja neurologiczna miałaby nie mieć w swoim programie ćwiczeń aerobowych. Osłabiona kondycja sercowo-naczyniowa jedynie potęguje trudności, z jakimi borykają się osoby po urazach neurologicznych.

Być może, jednym z powodów niedostatecznego wykorzystania ćwiczeń aerobowych jest to, że terapeuci koncentrują się przede wszystkim na pilnych potrzebach funkcjonalnych. Jak wiadomo, urazy neurologiczne mogą się wiązać z różnorodnymi deficytami fizycznymi i poznawczymi, takimi jak hemiplegia, hemipareza, spastyczność, zmienione napięcie mięśniowe i zaburzeni koordynacji. Te pilne problemy mogą całkowicie zaabsorbować uwagę i czas fizjoterapeuty. W rezultacie większość programów rehabilitacyjnych priorytetowo koncentruje się na poprawie zakresu ruchu, siły, równowagi, umiejętności motorycznych itp.. Choć ćwiczenia, takie jak unoszenie pięt i unoszenie bioder są bez wątpienia korzystne, zaniedbywanie ćwiczeń aerobowych pomija kluczowy aspekt rehabilitacji.

Istnieją również inne przyczyny niedostatecznego wykorzystania ćwiczeń aerobowych w rehabilitacji neurologicznej. Brak dostępnych informacji lub wskazówek, dotyczących odpowiedniego zastosowania ćwiczeń aerobowych może tu odgrywać dużą rolę³. W połączeniu z ograniczeniami czasowymi i presją  na maksymalizację liczby rozliczeń,  może to zniechęcić specjalistów rehabilitacji i prowadzić do niedostatecznego wykorzystania ćwiczeń aerobowych. Co więcej, wiele osób po urazach neurologicznych ma zmniejszoną tolerancję wysiłku fizycznego³, co ogranicza ich udział w aktywnościach cardio.

Osoby dotknięte urazowym uszkodzeniem mózgu (Traumatic Brain Injury - TBI) mają zmniejszoną wydolność tlenową o 25-30% w porównaniu ze zdrowymi osobami prowadzącymi siedzący tryb życia⁴. Może to prowadzić do zmniejszonej wytrzymałości podczas codziennych aktywności i zwiększonego ryzyka dodatkowych urazów neurologicznych. U osób w trakcie rekonwalescencji po TBI znacznie wzrasta ryzyko dodatkowych komplikacji, takich jak pogorszenie czynności płuc, funkcji przysadki mózgowej i produkcji hormonów⁴.

Jak ćwiczenia Aerobowe poprawiają wyniki rehabilitacji neurologicznej

Lista korzyści zdrowotnych wynikających z ćwiczeń aerobowych w przypadku urazów neurologicznych jest bardzo obszerna. Wprowadzenie zdrowych zmian w stylu życia, takich jak zwiększenie aktywności fizycznej, może zmniejszyć ryzyko śmiertelności sercowo-naczyniowej u osób po udarze nawet o 92%⁵. Ponadto, ćwiczenia aerobowe mogą ułatwiać poprawę funkcji poznawczych i przetwarzania informacji⁶.

Korzyści płynące z ćwiczeń aerobowych w przypadku schorzeń neurologicznych nie ograniczają się tylko do późnych etapów rehabilitacji. Wręcz przeciwnie, ćwiczenia te mogą być przydatnym narzędziem już w ostrej fazie rekonwalescencji. Wykazano, że ćwiczenia aerobowe zmniejszają zmiany w mózgu wywołane udarem w ciągu pierwszych 28 dni po incydencie⁶. Ponadto naukowcy badali wpływ aktywności aerobowej na neuroplastyczność mózgu. W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że ćwiczenia aerobowe stale regulują syntezę czynników neurotroficznych⁶. Dzięki temu osoby po urazach neurologicznych mogą w pełni wykorzystać neuroplastyczność mózgu w jej najaktywniejszej fazie, czyli na wczesnym etapie rehabilitacji.

Po urazie neurologicznym, takim jak udar lub TBI, powstałe uszkodzenie tkanki mózgowej może mieć wpływ na automatyczne procesy organizmu. Na przykład, osoby po udarze, które są w złej kondycji fizycznej, często doświadczają zaburzeń metabolicznych. Te zmiany metaboliczne zwiększają ryzyko zarówno zawału serca, jak i wystąpienia kolejnego udaru². W rzeczywistości choroby sercowo-naczyniowe stanowią główną przyczynę śmierci u osób po udarze².

Dowody kliniczne dotyczące ćwiczeń Aerobowych u pacjentów po udarze

U osób po udarze odsetek zaburzeń metabolizmu glukozy sięga aż 80%². Jednak dowody wskazują, że regularne ćwiczenia aerobowe mogą mieć pozytywny wpływ na insulinooporność i tolerancję glukozy². W połączeniu z poprawą kondycji układu sercowo-naczyniowego może to znacząco poprawić zdrowie i samopoczucie osoby, która przeszła udar.

Korzyści z ćwiczeń aerobowych w rehabilitacji neurologicznej nie kończą się na poziomie biochemicznym. Stwierdzono, że trening aerobowy na bieżni jest skuteczniejszy niż tradycyjna rehabilitacja w celu poprawy funkcji chodu u osób dotkniętych przewlekłymi skutkami udaru⁷. Istnieją również dowody na poprawę funkcji kończyn górnych i ogólne zmiany w strukturze włókien mięśniowych w wyniku treningu aerobowego^8,9.

Osoby po udarze mózgu mają zazwyczaj niską tolerancję na ćwiczenia aerobowe. Badania pokazują, że trening z zastosowaniem systemem oporowego BTE Eccentron, opierającego się wyłącznie na ruchach ekscentrycznych, jest bezpieczny i skuteczny dla pacjentów po udarze. Ponieważ system ten wykorzystuje opór ekscentryczny, a nie koncentryczny, ułatwia on efektywne ćwiczenia aerobowe, przy mniejszym wydatku energetycznym¹. Pacjenci po udarze mózgu, operacji i w złej kondycji fizycznej mogą stopniowo budować siłę i wytrzymałość aerobową, wykonując trening oparty wyłącznie na oporze ekscentrycznym. Zwiększenie aktywności aerobowej i siły kończyn dolnych ma kluczowe znaczenie dla poprawy ogólnego stanu zdrowia osób po udarze mózgu.

Ćwiczenia Aerobowe spowalniają postępowanie choroby Parkinsona

Choroba Parkinsona ma charakter postępujący, a osoby nią dotknięte doświadczają stopniowego pogarszania się funkcji organizmu. Jednak nowe badania wskazują, że ćwiczenia aerobowe mogą pomóc spowolnić postęp choroby Parkinsona¹¹. Niedawny przegląd kliniczny wykazał, że ćwiczenia aerobowe o wysokiej intensywności mają największy potencjał modyfikujący chorobę. W tym przeglądzie osoby, które regularnie ćwiczyły, doświadczyły wolniejszego pogorszenia się funkcji chodu i wykonywania codziennych czynności.¹¹

Dodatkowo, w innych badaniach wykazano, że ćwiczenia aerobowe poprawiają funkcję chodu, równowagę i ogólną jakość życia¹². Poprzez priorytetowe traktowanie ćwiczeń aerobowych, osoby z chorobą Parkinsona mogą aktywnie wpływać na swoją rehabilitację. Chociaż choroba ma charakter postępujący, poprawa może zwiększyć samodzielność, niezależność, a nawet wpłynąć na zdrowie psychiczne.

Ćwiczenia Aerobowe a zaburzenia nastroju

Korzyści z ćwiczeń aerobowych w przypadku schorzeń neurologicznych wykraczają poza poprawę zdrowia fizycznego. Istnieją solidne dowody na skuteczność ćwiczeń aerobowych w leczeniu zaburzeń nastroju i zachowania.

W zależności od rodzaju urazu niektóre osoby często doświadczają zmian nastroju, zachowania i emocji. Może to obejmować stany, takie jak lęk i depresja, które są spotęgowane przez utratę niezależności, z którą zmaga się wiele osób.

Chociaż leki mogą pomóc w łagodzeniu nasilenia zmian nastroju i zachowania, nie są one jedynym dostępnym sposobem leczenia. Poprzez wspieranie neuroplastyczności i zapobieganie zanikowi hipokampu, aktywność aerobowa może łagodzić objawy depresji¹³. Dodatkowo ćwiczenia aerobowe są skuteczną metodą interwencji w przypadku przewlekłych stanów bólowych po urazie neurologicznym¹³.

W jednym z badań dotyczących ćwiczeń aerobowych, u osób z urazem mózgu odnotowano zarówno natychmiastową, jak i długotrwałą poprawę nastroju. Chociaż poprawę zauważono już po 4 tygodniach, największy wpływ na ogólny nastrój zaobserwowano po 12 tygodniach.

Bariery utrudniające wykonywanie ćwiczeń Aerobowych u pacjentów neurologicznych

Zrozumienie znaczenia ćwiczeń aerobowych dla osób z urazami neurologicznymi ma kluczowe znaczenie. Jednak wprowadzenie tej wiedzy w życie wiąże się z wieloma wyzwaniami. Nawet, jeśli pacjenci zdają sobie sprawę z potrzeby ćwiczeń aerobowych, napotkane bariery mogą wydawać się nie do pokonania. Pacjenci często spotykają się z ograniczonym wsparciem społecznym, mają słabą motywację, obniżoną sprawność fizyczną
i stan emocjonalny⁵.

W przypadku osób z urazami mózgu głównym problemem jest wiedza na temat tego jak i gdzie ćwiczyć¹⁵. W połączeniu z zaburzeniami motorycznymi, takimi jak osłabienie, paraliż lub ataksja, może to wydawać się niemożliwe. Dlatego też specjaliści muszą ściśle współpracować z pacjentami, aby zapewnić im wskazówki dotyczące kontynuacji ćwiczeń po zakończeniu terapii. Umożliwiając osobom po urazach neurologicznych aktywne uczestnictwo w rehabilitacji, możemy zmaksymalizować wyniki terapeutyczne.

Badania sugerują, że optymalnym rozwiązaniem jest wykonywanie lekkich ćwiczeń aerobowych przez 20-40 minut, 3-5 razy w tygodniu⁴. Każdy program rehabilitacyjny powinien jednak być dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta. Znalezienie sposobów, które umożliwiają pacjentowi osiągnięcie sukcesu w aktywności aerobowej, jest kluczowe dla promowania niezależności i poczucia własnej skuteczności. Ćwiczenia aerobowe mogą obejmować spacery, ćwiczenia na rowerze ręcznym, pływanie lub trening obwodowy.

Ponadto, programy ćwiczeń grupowych mogą stanowić dobry punkt wyjścia. Ćwiczenia zawsze można dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Łatwe ćwiczenia Aerobowe dla pacjentów neurologicznych

Pacjenci zmagający się z niską tolerancją wysiłkową lub obniżeniem kondycji fizycznej mogą również czerpać korzyści z lekkich ćwiczeń aerobowych. W połączeniu z minimalnymi wymaganiami energetycznymi ćwiczeń ekscentrycznych urządzenie Eccentron zapewnia delikatne i stopniowe ćwiczenia dla pacjentów o niskiej tolerancji.

Podkreślanie kompleksowej rehabilitacji

Ćwiczenia aerobowe nie zastępują treningu siłowego u osób po urazie neurologicznym. Są jednak cennym dodatkiem, który maksymalizuje proces powrotu do zdrowia i zmniejszenia śmiertelności. Wynika to z wpływu, jaki ćwiczenia aerobowe mogą mieć na wiele aspektów zdrowia po urazie neurologicznym.

Poprawa funkcji serca i wydolności powinny być brane pod uwagę we wszystkich programach rehabilitacji neurologicznej. Po urazie i hospitalizacji zanik mięśni i zmniejszona wydolność są czynnikami ograniczającymi codzienne funkcjonowanie pacjentów. Celowy trening aerobowy może jednak pomóc przezwyciężyć te ograniczenia, zwiększając niezależność pacjenta.

Leczenie zaburzeń związanych nie tylko z siłą może lepiej zaspokoić potrzeby osób po urazie neurologicznym. Brak skupienia się na chorobach serca, zaburzeniach nastroju, wytrzymałości i wydolności tlenowej to pomijanie ważnych elementów rehabilitacji neurologicznej. Traktowanie ćwiczeń aerobowych priorytetowo pozwala osobom po urazach neurologicznych, przejąć kontrolę nad swoim powrotem do zdrowia i zoptymalizować wyniki funkcjonalne.

Źródło:

1. Stoller O, de Bruin ED, Knols RH. et al.Effects of cardiovascular exercise early after stroke: systematic review and meta-analysis. BMC Neurol12, 45 (2012).
2. Ivey FM, Hafer-Macko CE, Macko RF. Exercise training for cardiometabolic adaptation after stroke. J Cardiopulm Rehabil Prev. 2008 Jan-Feb;28(1):2-11. doi: 10.1097/01.HCR.0000311501.57022.a8. PMID: 18277823.
3. Billinger SA, Boyne P, Coughenour E, Dunning K, Mattlage A. Does aerobic exercise and the FITT principle fit into stroke recovery? Curr Neurol Neurosci Rep. 2015;15(2):519. doi: 10.1007/s11910-014-0519-8. PMID: 25475494; PMCID: PMC4560458.
4. Mossberg KA, Amonette WE, Masel BE. Endurance training and cardiorespiratory conditioning after traumatic brain injury. J Head Trauma Rehabil. 2010 May-Jun;25(3):173-83. doi: 10.1097/HTR.0b013e3181dc98ff. PMID: 20473091; PMCID: PMC2885899.
5. Bailey RR. Lifestyle Modification for Secondary Stroke Prevention. Am J Lifestyle Med. 2016 Feb 21;12(2):140-147. doi: 10.1177/1559827616633683. PMID: 30202386; PMCID: PMC6124986.
6. Zhang D, Lu Y, Zhao X, Zhang Q, Li L. Aerobic exercise attenuates neurodegeneration and promotes functional recovery – Why it matters for neurorehabilitation & neural repair. Neurochem Int. 2020 Dec;141:104862. doi: 10.1016/j.neuint.2020.104862. Epub 2020 Oct 6. PMID: 33031857.
7. Macko RF, Ivey FM, Forrester LW, Hanley D, Sorkin JD, Katzel LI, Silver KH, Goldberg AP. Treadmill exercise rehabilitation improves ambulatory function and cardiovascular fitness in patients with chronic stroke: a randomized, controlled trial. Stroke. 2005 Oct;36(10):2206-11. doi: 10.1161/01.STR.0000181076.91805.89. Epub 2005 Sep 8. PMID: 16151035.
8. Kato A, Hayashi H. Aerobic Exercise for Upper Limb Function in a Patient With Severe Paralysis With Subacute Stroke: A Case Report. Cureus. 2023 May 25;15(5):e39502. doi: 10.7759/cureus.39502. PMID: 37378161; PMCID: PMC10291986.
9. Potempa K, Braun LT, Tinknell T, Popovich J. Benefits of aerobic exercise after stroke. Sports Med. 1996 May;21(5):337-46. doi: 10.2165/00007256-199621050-00003. PMID: 8724202.
10. Lim S, Lee W. Effect of two types of muscle contraction training on muscle thickness, strength, and delayed onset of muscle soreness in persons with chronic stroke. Physical Therapy Rehabilitation Science. Korean Academy of Physical Therapy Rehabilitation Science; 2018. Available from:
11. Schootemeijer S, Darweesh SKL, de Vries NM. Clinical Trial Highlights – Aerobic Exercise for Parkinson’s Disease. J Parkinsons Dis. 2022;12(8):2297-2306. doi: 10.3233/JPD-229006. PMID: 36336942; PMCID: PMC9837678.
12. Shu HF, Yang T, Yu SX, Huang HD, Jiang LL, Gu JW, Kuang YQ. Aerobic exercise for Parkinson’s disease: a systematic review and meta-analysis of randomized controlled trials. PLoS One. 2014 Jul 1;9(7):e100503. doi: 10.1371/journal.pone.0100503. PMID: 24983753; PMCID: PMC4077570.
13. Jia Y, Yao Y, Zhuo L, Chen X, Yan C, Ji Y, Tao J, Zhu Y. Aerobic Physical Exercise as a Non-medical Intervention for Brain Dysfunction: State of the Art and Beyond. Front Neurol. 2022 May 13;13:862078. doi: 10.3389/fneur.2022.862078. PMID: 35645958; PMCID: PMC9136296.
14. Weinstein AA, Chin LMK, Collins J, Goel D, Keyser RE, Chan L. Effect of Aerobic Exercise Training on Mood in People With Traumatic Brain Injury: A Pilot Study. J Head Trauma Rehabil. 2017 May/Jun;32(3):E49-E56. doi: 10.1097/HTR.0000000000000253. PMID: 27603762; PMCID: PMC5339064.
15. Pinto SM, Newman MA, Hirsch MA. Perceived Barriers to Exercise in Adults with Traumatic Brain Injury Vary by Age. J Funct Morphol Kinesiol. 2018 Sep 14;3(3):47. doi: 10.3390/jfmk3030047. PMID: 33466976; PMCID: PMC7739410.
16. Petrofsky J, Donatelli R, McKivigan J, Laymon M. Can eccentric exercise of the lower limb be made more efficiently, a pilot study.  Sunkrist Public Health and Research Journal.   Vol1:1: 1-8.

W trudnej dziedzinie rehabilitacji choroby Parkinsona, trening ekscentryczny daje nową nadzieję i wymierne rezultaty, oferując świeże rozwiązania dla uporczywych problemów motorycznych, które frustrują zarówno pacjentów, jak i terapeutów. Pojawiająca się choroba Parkinsona (PD), czyli postępujące zaburzenie neurodegeneracyjne, które dotyka ponad 10 milionów ludzi na całym świecie, stawia przed nami kluczowe zadanie radzenia sobie z objawami oraz poprawę funkcji u pacjentów.

Pacjenci z chorobą Parkinsona często zmagają się z pozornie prostymi czynnościami dnia codziennego, które dla wielu osób są czymś oczywistym. Zapięcie koszuli staje się testem zręczności z powodu drżeń i sztywności. Wstawanie z krzesła stanowi wyzwanie dla ich równowagi i siły, które są osłabione przez bradykinezję. Przechodzenie przez pokój zamienia się w staranne ćwiczenie nawigacyjne, utrudnione przez zamrożenie chodu i niestabilność posturalną. Te trudności, wynikające z podstawowych objawów motorycznych choroby Parkinsona, wpływają nie tylko na fizyczną niezależność, ale także na dobrostan emocjonalny i interakcje społeczne pacjentów, co podkreśla pilną potrzebę skutecznych interwencji.

Wyzwania w rehabilitacji w chorobie Parkinsona

Pacjenci często borykają się z osłabieniem mięśni oraz atrofią, co znacząco wpływa na ich mobilność funkcjonalną i jakość życia. Tradycyjne ćwiczenia o niskiej intensywności, choć korzystne, często nie są wystarczająco skuteczne w radzeniu sobie z tymi problemami. Wielu z nas doświadczyło frustracji związanej z osiągnięciem stagnacji w postępach pacjentów, co zmusza nas do poszukiwania bardziej efektywnych metod.

Zrozumienie treningu oporowego w rehabilitacji w chorobie Parkinsona

Trening oporowy od lat stanowi podstawowy element protokołów leczenia choroby Parkinsona, oferując takie korzyści jak poprawa siły, równowagi i ogólnej sprawności. Jednak nie każdy trening oporowy przynosi te same rezultaty. Właśnie tu pojawia się trening ekscentryczny – niedoceniany bohater wzmacniania mięśni.

Skurcze ekscentryczne występują, gdy mięsień wydłuża się pod napięciem, jak na przykład podczas opuszczania ciężaru lub schodzenia po schodach. W porównaniu do skurczów koncentrycznych (skracających mięsień), skurcze ekscentryczne generują większą siłę przy mniejszym wydatku energetycznym. Ta wyjątkowa cecha sprawia, że trening ekscentryczny jest szczególnie atrakcyjny dla pacjentów z chorobą Parkinsona, którzy borykają się często ze zmęczeniem lub obniżoną zdolnością do ćwiczeń.

Nowe badania: Trening ekscentryczny vs. trening oporowy w rehabilitacji w chorobie Parkinsona

Przełomowe badanie przeprowadzone przez Dibble i innych w 2006 roku rzuciło światło na potencjał treningu ekscentrycznego o wysokiej intensywności w rehabilitacji w chorobie Parkinsona. Badacze porównali dwie grupy pacjentów z chorobą Parkinsona: jedno grupa wykonywała trening ekscentryczny o wysokiej intensywności przy użyciu urządzenia Eccentron, podczas gdy druga grupa stosowała standardowy program rehabilitacji.

Wyniki badania były absolutnie imponujące. Po 12 tygodniach, grupa poddana treningowi ekscentrycznemu wykazała znaczącą poprawę zarówno w zakresie hipertrofii mięśniowej, jak i wyników funkcjonalnych, w porównaniu do grupy stosującej standardowe metody rehabilitacji. Objętość mięśnia czworogłowego uda zwiększyła się o 6% w grupie treningu ekscentrycznego, podczas gdy w grupie kontrolnej nie zauważono żadnej zmiany w objętości mięśni. Co ważniejsze, przyrost masy mięśniowej przełożył się na poprawę funkcji motorycznych. Grupa poddana treningowi ekscentrycznemu uzyskała lepsze wyniki w testach funkcjonalnych takich jak test 6-minutowego marszu i zejście po schodach.

Mechanizmy i korzyści treningu ekscentrycznego rehabilitacji w chorobie Parkinsona

Dlaczego trening ekscentryczny jest tak skuteczny w chorobie Parkinsona? Istnieje kilka kluczowych czynników:

1. Hipertrofia mięśniowa i przyrost siły mięśniowej: Skurcze ekscentryczne powodują większą rekrutację włókien mięśniowych i następnie regenerację mięśni, co prowadzi do znaczniejszego wzrostu mięśni i poprawy siły.
2. Neuroplastyczność i nauczanie motoryczne: Unikalne wzorce aktywacji nerwowej występujące podczas skurczów ekscentrycznych mogą sprzyjać neuroplastyczności i potencjalnie wspierać kompensację deficytów neurologicznych typowych dla choroby Parkinsona.
3. Poprawa funkcjonalna: Wzrost siły wynikający z treningu ekscentrycznego bezpośrednio przekłada się na poprawę mobilności, równowagi oraz jakości życia u pacjentów z chorobą Parkinsona.
4. Pokonywanie efektu plateau: Trening ekscentryczny o wysokiej intensywności może skutecznie przełamać efekt plateau, który często występuje w tradycyjnych metodach rehabilitacji.
5. Przeciwdziałanie specyficznym objawom choroby Parkinsona: Trening ekscentryczny może pomóc w przeciwdziałaniu bradykinezji  i sztywności poprzez wzmacnianie siły mięśniowej i poprawie szybkości ruchu.

Jako narzędzie w rehabilitacji w chorobie Parkinsona, Eccentron wyróżnia się maksymalizacją korzyści płynących z treningu ekscentrycznego. To urządzenie koncentruje się wyłącznie na skurczach ekscentrycznych kończyn dolnych, oferując tym samym unikalne zalety dla pacjentów z chorobą Parkinsona. Poza ćwiczeniami, Eccentron dostarcza cennych danych na temat wydajności. Jego system raportowania oferuje wgląd w kluczowe wskaźniki, takie jak generowanie siły, dokładność oraz porównanie siły między nogami – co jest istotne w przypadku asymetrii związanych z chorobą Parkinsona. Dodatkowo urządzenie śledzi postępy w czasie, pomagając monitorować poprawę w zakresie ruchomości i funkcji motorycznych.

Połączenie ukierunkowanego treningu i zbierania danych sprawia, że Eccentron jest popularny wśród badaczy i klinicystów zajmujących się chorobą Parkinsona. Jego łagodne, ale skuteczne podejście, w połączeniu z dokładnym śledzeniem wyników, jest idealne do poprawy siły i mobilności u pacjentów z chorobą Parkinsona. Zdolność Eccentron do przeprowadzania treningu ekscentrycznego o wysokiej intensywności przy minimalnym zmęczeniu sprawia, że jest on szczególnie odpowiedni do zaspokajania potrzeb pacjentów z chorobą Parkinsona.

Jak wdrożyć trening ekscentryczny o wysokiej intensywności w rehabilitacji w chorobie Parkinsona

Aby skutecznie wprowadzić trening ekscentryczny o wysokiej intensywności do programów rehabilitacji w chorobie Parkinsona, warto wziąć pod uwagę poniższe kluczowe strategie:

1. Zalecenie ćwiczeń: Rozpocznij od 2-3 sesji tygodniowo, koncentrując się na ćwiczeniach ekscentrycznych kończyn dolnych, takich jak na urządzeniu Eccentron. Zacznij od 3 serii po 10 powtórzeń z oporem 50-60% maksymalnego jednorazowego powtórzenia w fazie koncentrycznej. W miarę postępów zwiększaj intensywność do 75-80%.
2. Środki bezpieczeństwa: Chociaż trening o wysokiej intensywności jest bezpieczny dla większości pacjentów z chorobą Parkinsona, zawsze przeprowadzaj dokładną ocenę i rozpoczynaj ostrożnie trening. Monitoruj zmęczenie oraz pogarszanie się objawów. Bądź szczególnie ostrożny pracując z pacjentami o znacznie obniżonej kontroli posturalnej lub historią częstych upadków.
3. Progresja i periodyzacja: Stopniowo zwiększaj intensywność i ilość treningu ekscentrycznego w czasie. Rozważ periodyzację programu, aby zapobiec adaptacji i utrzymać postęp.
4. Ćwiczenia uzupełniające: Połącz trening ekscentryczny z ćwiczeniami równowagi, treningiem chodu oraz praktyką zadań funkcjonalnych aby stworzyć kompleksowe podejście do rehabilitacji.

Jak mierzyć wyniki i śledzić postępy w rehabilitacji w chorobie Parkinsona

Aby wykazać skuteczność treningu ekscentrycznego w rehabilitacji w chorobie Parkinsona, kluczowe jest systematyczne śledzenie postępów. Warto rozważyć włączenie następujących ocen:

1. Wielkość i siła mięśni: Użyj technik obrazowania takich jak rezonans magnetyczny lub ultrasonografię, aby zmierzyć objętość mięśni oraz dynamometru do oceny siły mięśniowej.
2. Testy sprawności funkcjonalnej: Test sześciominutowego marszu, Test Wstań i Idź oraz czasy wchodzenia i schodzenia po schodach to doskonałe miary poprawy funkcjonalnej.
3. Jakość życia i wyniki zgłaszane przez pacjenta: Wykorzystaj kwestionariusze specyficzne dla choroby Parkinsona takie jak Kwestionariusz Choroby Parkinsona (PDQ-39), aby uchwycić szerszy wpływ interwencji na życie pacjenta.
4. Analiza porównawcza: Regularnie porównuj postępy pacjentów z danymi wyjściowymi oraz oczekiwanymi wynikami standardowej opieki, aby uwydatnić korzyści płynące z treningu ekscentrycznego.

Postęp w rehabilitacji w chorobie Parkinsona dzięki treningowi ekscentrycznemu

Badania przeprowadzone przez Dibble i innych w 2006 roku oraz kolejne badania otworzyły ekscytujące możliwości poprawy siły, funkcji i jakości życia pacjentów.

Wprowadzając ćwiczenia skoncentrowane na treningu ekscentrycznym do programów rehabilitacji w chorobie Parkinsona, możemy potencjalnie przyspieszyć postępy, poprawić wyniki funkcjonalne oraz zwiększyć niezależność naszych pacjentów. Dziedzina rehabilitacji w chorobie Parkinsona ewoluuje, a trening ekscentryczny stanowi ekscytujący rozwój w naszym dążeniu do pomocy pacjentom w pokonywaniu wyzwań związanych z tą postępującą chorobą.

Podsumowanie

Dzięki Eccentron masz dostęp do wszystkich korzyści dla układu mięśniowo-szkieletowego i nerwowego, jakie oferuje trening ekscentryczny. Odpowiedni zarówno dla pacjentów geriatrycznych, jak i sportowców, to jedno urządzenia, które zapewnia angażującą, potwierdzoną badaniami metodą leczenia w całej twojej praktyce. Dodatkowo, zautomatyzowane raporty o postępach umożliwiają łatwe śledzenie i dzielenie się wynikami z pacjentami oraz kierującymi.

LEVITAS to zaawansowane urządzenie do terapii w podwieszeniu, które montowane jest do ramy metalowej. Jego unikalna konstrukcja elementów podwieszających umożliwia precyzyjną i łatwą obsługę. Dzięki nowoczesnej konstrukcji możliwa jest łatwa i sprawna możliwość regulacji systemu podciągania pacjenta.

Wyposażenie LEVITAS

W celu przeprowadzenia kompleksowych ćwiczeń rehabilitacyjnych, LEVITAS wyposażony jest w różnorodny osprzęt, który obejmuje:

• Podwieszki – umożliwiają stabilne podwieszenie różnych części ciała, co pozwala na precyzyjne wykonywanie ćwiczeń.
• Mankiety – zapewniają komfort i bezpieczeństwo podczas ćwiczeń, chroniąc przed otarciami i urazami.
• Kamasze – wspierają dolne partie ciała, umożliwiając precyzyjne ruchy i zwiększając efektywność terapii.
• Pasy – służą do stabilizacji i wsparcia podczas terapii, umożliwiając bezpieczne wykonywanie ćwiczeń.
• Linki – elastyczne elementy, które dostosowują się do siły użytkownika, zapewniając płynność ruchów i możliwość stopniowego zwiększania intensywności ćwiczeń.
• Obciążniki – pozwalają na stopniowe zwiększanie intensywności ćwiczeń, co jest kluczowe w procesie rehabilitacji.

Dzięki urządzeniu LEVITAS istnieje możliwość wykonania podwieszenia:

• Całkowitego – w którym całe ciało jest podwieszone i unosi się nad podłożem.
• Częściowego – w którym tylko jedna część ciała jest podwieszona, na przykład:

• Kończyna górna lub dolna.
• Obie kończyny górne lub dolne.
• Kończyny dolne i obręcz biodrowa.
• Głowa i obręcz barkowa.
• Górna część ciała i głowa.

Skrypt z ćwiczeniami

Aby w pełni wykorzystać możliwości urządzenia LEVITAS został przygotowany skrypt z ćwiczeniami, który zawiera szczegółowe instrukcje dotyczące wykonywania ćwiczeń w podwieszeniu oraz zastosowania oporu elastycznego. Skrypt ten pomoże w efektywnym i bezpiecznym przeprowadzeniu terapii, dostosowanej do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pobierz skrypt  >>

Polecane produkty

Eccentron

Strona produktu

Vibra 3.0

Strona produktu

Kardiomed 700 Upper Body Cycle

Strona produktu

Kardiomed 700 Comfort Cycle

Strona produktu

„Ćwiczenia ekscentryczne w porównaniu do innych ćwiczeń mają wyjątkową zdolność do generowania większej siły mięśniowej, a pacjenci w szybszym tempie stają się silniejsi” – twierdzi Michael Bade, fizjoterapeuta, doktor fizjoterapii i doktor filozofii.

Choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS) kolanowych jest najczęstszym rodzajem zapalenia stawów, które dotyka szczególnie osoby w starszym wieku. Dotyczy ona 40% osób dorosłych powyżej 70 roku życia¹. Wraz z wiekiem pacjenci stają się bardziej narażeni na rozwój choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych z powodu ich naturalnego „zużycia” lub degeneracji chrząstki¹. Spośród najlepszych metod fizjoterapii w chorobie zwyrodnieniowej stawów kolanowych, możemy wyróżnić oparty na badaniach protokół ćwiczeń ekscentrycznych Eccentron, który jest bezpieczny i skuteczny dla pacjentów w podeszłym wieku.

Ostatnie badania kliniczne potwierdziły, że pacjenci z chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych po fizjoterapii skoncentrowanej na ruchu ekscentrycznym² zauważyli znaczną poprawę siły, umiejętności wstawania z pozycji siedzącej, złagodzenie bólu. Wyniki te potwierdziły w sposób obiektywny lepsze wyniki testu TUG. Uczestnicy tego programu leczenia ChZS kolanowych korzystali z urządzenia Eccentron dwa razy w tygodniu przez osiem tygodni i doświadczyli niezwykłych rezultatów.

Czym Jest Urządzenie Eccentron?

Eccentron to urządzenie wykorzystujące system ćwiczeń ekscentrycznych na kończyny dolne wyprodukowany prze firmę BTE. Oparty na dziesięcioleciach badań i rozwoju, jedyny na świecie sprzęt do fizjoterapii, który izoluje ekscentryczne skurcze mięśni kończyn dolnych. Eccentron, który umożliwia zarówno ocenę, jak i leczenie, śledzi postępy pacjenta za pomocą obiektywnych pomiarów i opracowuje dawkowanie w oparciu o dane. Dzięki wykorzystaniu biofeedbacku (natychmiastowej wizualnej informacji zwrotnej) oraz gamifikacji (terapii przez gry) pacjenci uwielbiają wracać na sesje treningowe.

Dlaczego ćwiczenia ekscentryczne są wskazane w chorobie zwyrodnieniowej stawów kolanowych?

„Ćwiczenia ekscentryczne w porównaniu do innych ćwiczeń mają wyjątkową zdolność do generowania wyższej siły mięśniowej, a pacjenci w szybszym tempie stają się dzięki nim silniejsi” – twierdzi Michael Bade, fizjoterapeuta, doktor fizjoterapii. Dr Bade jest profesorem nadzwyczajnym w Regis University School of Physical Therapy, plasującym się w czołówce 15% programów fizjoterapii w USA.

Szczególnie w przypadku choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych, ćwiczenia ekscentryczne oferują wyjątkowe korzyści, których nie można uzyskać podczas wykonywania ćwiczeń koncentrycznych. Po pierwsze, są mniej wymagające dla systemu energetycznego i układu krążeniowo-oddechowego pacjentów³. Koszt energetyczny ćwiczeń ekscentrycznych jest około cztery razy niższy niż w przypadku ćwiczeń koncentrycznych⁴. Oznacza to, że starsi pacjenci mogą bez większego dyskomfortu tolerować ćwiczenia ekscentryczne.

Po drugie, są bardziej efektywne w aktywacji i budowaniu mięśni³. Mięśnie wydłużają się podczas skurczów ekscentrycznych gromadząc potencjalną energię, a następnie uwalniając ją w kolejnym skurczu koncentrycznym. Dzięki odzyskanej energii mięsień nie zużywa tak dużo dodatkowej mocy⁴.

Po trzecie, wspierają neuroplastyczność i kontrolę nerwowo-mięśniową na wyższym poziomie niż ćwiczenia koncentryczne lub izometryczne⁵. Ten komponent neuronalny jest jedną z ich największych zalet dla fizjoterapii. Podobnie jak w przypadku ChZS stawów kolanowych, osoby z wrażliwymi stawami mają tendencję do przyjmowania ochronnych lub kompensacyjnych wzorców ruchu. Wzorce te mogą przyczyniać się do przedłużających się objawów i ryzyka ponownego urazu⁶. Podczas rehabilitacji musimy pomóc pacjentowi przełamać te nawyki, skorygować wzorce ruchu i zająć się wszelkimi wynikającymi z tego zaburzeniami równowagi. Ostatnie badania sugerują, że ćwiczenia ekscentryczne mogą przeprogramować ścieżki nerwowe, aby zapobiec bólowi i ponownemu urazowi oraz poprawić kontrolę nerwowo-mięśniową⁶

Jak izolować skurcze ekscentryczne w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych?

Najczęściej pacjentami z chorobami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych są osoby starsze, odczuwające ból stawów, które nie mają doświadczenia w regularnych ćwiczeniach. Co więcej, pacjenci w podeszłym wieku rozpoczynając fizjoterapię zazwyczaj mają niską tolerancję wysiłkową. W związku z tym, istotne jest to, aby zacząć fizjoterapię od ćwiczeń o niskim obciążeniu, które są jednocześnie skuteczne i oparte na dowodach naukowych.

Większość ćwiczeń składa się z fazy koncentrycznej i ekscentrycznej, jednak w celu uzyskania unikalnych korzyści należy wyizolować skurcze ekscentryczne. Niedawne badanie elektromiograficzne (EMG) porównało kilka ćwiczeń ekscentrycznych pod kątem poziomu aktywacji mięśni⁷. Ćwiczenia te obejmowały: wspięcia na palce, zginanie nóg z pomocą piłki stabilizacyjnej, unoszenie boczne nóg, prostowanie nóg na pochyłej platformie oraz ćwiczenia z wykorzystaniem urządzenia Eccentron. Podczas ćwiczeń EMG mierzyło aktywację mięśni czworogłowych, brzuchatych łydki, przywodzicieli biodra i mięśni tylnej grupy uda.

Zgodnie z wynikami badań Eccentron, w porównaniu do innych ćwiczeń, wywołał prawie czterokrotnie wyższą aktywację mięśni we wszystkich grupach mięśniowych. Uczestnicy korzystający z urządzenia Eccentron osiągnęli średnią aktywację mięśni na poziomie 60% ich maksymalnej wartości⁷. Aby korzystać z Eccentronu, uczestnicy siedzieli na urządzeniu z obiema stopami na pedałach, które naprzemiennie poruszały się w kierunku użytkownika z różną siłą. W trakcie przesuwania pedału pacjent pokonywał opór wykonując skurcz ekscentryczny zginając kolano w kierunku klatki piersiowej. Podczas tych ćwiczeń nigdy nie występował ruch koncentryczny ani „wciskanie pedałów nogami”. Powtarzanie tego ruchu generuje wyłącznie ekscentryczne ćwiczenie w zamkniętym łańcuchu kinematycznym, przypominające schodzenie po schodach.

Jednak w przeciwieństwie do schodzenia po schodach, Eccentron umożliwia wykonywanie tego ruchu przy mniejszym obciążeniu niż masa ciała pacjenta. To idealne rozwiązanie dla osłabionych stawów, takich jak stawy kolanowe dotknięte chorobą zwyrodnieniową. Eccentron zapewnia ruch imitujący częściowe obciążenie podczas schodzenia, co pozwala pacjentom stopniowo budować siłę i pewność siebie, zanim przejdą do ćwiczeń z większym oporem.

Czy Eccentron może leczyć chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych?

Stosowanie Eccentronu, jako części kompleksowego programu fizjoterapii może być bardzo skuteczne w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych. Oczywiście nie ma lekarstwa na chorobę zwyrodnieniową stawów, więc najlepsze, co możemy zrobić, to złagodzić objawy u pacjentów i spowolnić jej postęp. Badania pokazują, że fizjoterapia prowadzi do zmniejszenia objawów i poprawy funkcji w przypadku choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych⁸.

Eccentron jest idealny dla wczesnej interwencji, pacjentów w podeszłym wieku i osób o niskiej tolerancji wysiłkowej. Dzięki temu, że ułatwia wyłącznie skurcze ekscentryczne, jest bardzo łagodny, a jednocześnie skuteczny dla osłabionych stawów. W miarę postępów pacjenta można stopniowo i obiektywnie zwiększać opór, w oparciu o dane z urządzenia.

Po każdej sesji Eccentron generuje raporty postępów, przedstawiające wykresy i dane dotyczące poprawy stanu pacjenta w czasie. Dla pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych raporty postępów mogą być silnym motywatorem. „Wielu pacjentów z tej grupy uważa, że są skazani na postępującą degenerację, że nie mogą się poprawić ani wzmocnić. Eccentron pokazuje im, że stają się silniejsi” — mówi dr Bade.

Pacjenci z ChZS, takimi jak choroba zwyrodnieniowa stawów kolanowych, często wierzą, że ich stan nigdy się nie poprawi. Podczas leczenia tych pacjentów ważne jest zachęcanie do bardziej optymistycznego podejścia. Nadal możemy poprawić siłę, mobilność i funkcjonalność. Obiektywne raporty generowane przez Eccentron, dostarczają namacalnych dowodów na postępy. Ta wizualna informacja zwrotna pomaga pacjentowi skupić się na tym, co może osiągnąć, zamiast na ograniczeniach, jakie odczuwa.

Badania kliniczne dotyczące urządzenia Eccentron i choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych.

Badanie kliniczne na Uniwersytecie Regis oceniało skuteczność Eccentronu w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych. Zespół badaczy pod przewodnictwem dr Bade opracował protokół ćwiczeń ekscentrycznych, który obejmował ocenę początkową i końcową. Uczestnicy badania ukończyli ośmiotygodniowy program ćwiczeń, korzystając z Eccentronu dwa razy w tygodniu.

Po zakończeniu programu uczestnicy badania wykazali znaczną poprawę siły i funkcji. Odnotowano u nich średnio 64% wzrost siły prostowników bioder, 40% wzrost siły odwodzicieli bioder i 16% wzrost siły prostowników kolan. Ćwiczenie poprawiło również szybkość chodu, wyniki testu TUG (timed up-and-go), 5-krotnego testu sit-to-stand i zmniejszyło ogólną bolesności stawów kolanowych.

Poniżej można zapoznać się z pełnym raportem z badania klinicznego przy użyciu Eccentron w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego.

Wyświetl Raport 

Eccentron w badaniach klinicznych nie tylko udowodnił swoją skuteczność w poprawie siły i funkcji pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych, ale jest również na tyle wszechstronny, że można go stosować u szerokiej gamy pacjentów. Od wczesnej rehabilitacji pooperacyjnej po treningi o wysokiej intensywności – Eccentron dostosowuje się do każdego poziomu siły. Dzięki dekadom badań klinicznych, Eccentron jest opartą na dowodach metodą interwencji w rehabilitacji m.in. po rekonstrukcji ACL, złamaniach biodra, wymianie stawu kolanowego czy udarze.

Źródło:

1. Hsu H, Siwiec RM. Knee Osteoarthritis. [Updated 2023 Jun 26]. In: StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing; 2024 Jan-. Available from: 
2. Bade M et al. Efficacy of Eccentric Resistance Training in Persons With Knee Osteoarthritis. 2015. ClinicalTrials.gov. Retrieved from 
3. Abbott B. C., Bigland B., Ritchie J. M. (1952). The physiological cost of negative work. J. Physiol. 117 380-390 
4. Hody S, Croisier JL, Bury T, Rogister B, Leprince P. Eccentric Muscle Contractions: Risks and Benefits. Front Physiol. 2019 May 3;10:536. doi: 10.3389/fphys.2019.00536. PMID: 31130877; PMCID: PMC6510035. 
5. Twiss M. 2021. “Retrain the brain to decrease (tendon) pain”. British Journal of Sports Medicine. 
6. Lepley LK, Lepley AS, Onate JA, Grooms DR. Eccentric Exercise to Enhance Neuromuscular Control. Sports Health. 2017 Jul/Aug;9(4):333-340. doi: 10.1177/1941738117710913. Epub 2017 Jun 1. PMID: 28571492; PMCID: PMC5496707. 
7. Petrofsky J, Donatelli R, McKivigan J, Laymon M. Can eccentric exercise of the lower limb be made more efficiently, a pilot study. Sunkrist Public Health and Research Journal. Vol1:1: 1-8.
8. Dantas LO, Salvini TF, McAlindon TE. Knee osteoarthritis: key treatments and implications for physical therapy. Braz J Phys Ther. 2021 Mar-Apr;25(2):135-146. doi: 10.1016/j.bjpt.2020.08.004. Epub 2020 Sep 8. PMID: 33262080;

LUSTRA KOREKCYJNE

Nazwa produktu	Instrukcja używannia	Deklaracja zgodności
MIRR-1
MIRR 3

WIBROTERAPIA – GENEZA

Rozwój wibroterapii w neurologii rozpoczął francuski neurolog Jean-Martin Charcot, który był słynny ze swoich licznych, cieszących się uznaniem wykładów. Stosując technikę porównawczą - leczył swoich pacjentów, obserwował i oceniał ich objawy w czasie oraz różnicował swoje obserwacje z wynikami sekcji zwłok. Tym sposobem efektywnie udoskonalił opisy wielu chorób oraz zidentyfikował schorzenia neurologiczne powiązane ze zmianami w mózgu. Dzięki jego zaangażowaniu w praktyczną neurologię, jego imieniem nazwano co najmniej 15 odrębnych schorzeń.

Profesor Charcot zauważył wyraźny wpływ drgań mechanicznych na samopoczucie pacjentów z chorobą Parkinsona po przejażdżce pociągiem lub powozem. Chcąc rozwinąć to spostrzeżenie, skonstruował w tym celu krzesło wibracyjne (fauteuil trépidant), by przebadać pacjentów neurologicznych na 30-minutowej terapii wibracyjnej.

Krzesło generowało takie samo drżenie, które jest odczuwane w czasie jazdy w wagonie kolejowym, jednak profestor postawił na indywidualność pacjenta - zwracał uwagę na intensywność, częstotliwość i przebieg wibracji w zależności od leczonego pacjenta. Pozytywnym efektem wibracji na pacjenta z chorobą Parkinsona była poprawa jakości snu oraz lepszy komfort życia - złagodziła sztywność, pacjenci mogli chodzić z poczuciem lekkości. W swoich notatkach zapisał swoje obserwacje :

„Nie ma nic bardziej nieznośnego dla zdrowego człowieka niż takie wstrząsy, które cię wyniszczają, wyprowadzają z równowagi i wstrząsają jelitami, a po pół minuty doświadczenia, poprosiłbyś o litość. Inwalida natomiast opiera się na krześle niczym na miękkiej sofie. Im bardziej jest potrząsany, tym lepiej się czuje. Po posiedzeniu jest innym człowiekiem. Jego kończyny są zrelaksowane, zmęczenie zniknęło, a następnej nocy jego sen był doskonały.”

Badania profesora Charcot'a z jego krzesłem wibracyjnym są pierwszym elementem układanki w przypadku stosowania wibroterapii u pacjentów neurologicznych. Liczne osiągnięcia, badania i odkrycia profesora doprowadziły do uzyskania przez niego tytułu "twórcy nowoczesnej neurologii".

Reedycja badań z wykorzystaniem krzesła Charcota, została powtórzona w 2012 roku, których rezultatem było stwierdzenie, że nie tylko działanie wibracjami na organizm człowieka, jak również sam udział w projekcie klinicznym i świadomość pacjenta, że ktoś się nim zajmuje, zwraca uwagę i go leczy, jest wystarczająco potężny, by to przyniosło ulgę w postępie choroby neurologicznej, niezależnie od tego czy stosuje się wibrację, muzykę lub też inny czynnik zewnętrzny, by przeciwdziałać rozwojowi choroby. Dziedzictwo profesora Charcota jest na tyle ogromne, że jego badania są inspiracją w tworzeniu nowoczesnych urządzeń rehabilitacyjnych, począwszy od 1872 roku, aż do dnia dzisiejszego. Georges Gilles de la Tourette był protegowanym profesora, który na podstawie badań Charcota, opracował wibrujący hełm, który był stosowany w leczeniu bezsenności, migreny i depresji. Wynalazek Tourette'a był uznawany za skuteczniejszy, ze względu na bezpośrednie potrząsanie mózgiem.

Współcześnie jedną z najbardziej wszechstronnych metod rehabilitacyjnych jest wykorzystywanie właśnie funkcjonalnych drgań powietrza o określonej terapeutycznej częstotliwości. Urządzenie Vibra 3.0 szwajcarskiego producenta AD SWISS MEDTECH SA zapewnia zaawansowane generowanie wibracji w zróżnicowanych celach terapeutycznych. Wibracyjne sprzężone powietrze oddziałuje z mechanoreceptorami, narządami Golgiego i wrzecionami nerwowo-mięśniowymi. Pobudzone do aktywności włókna nerwowe przenoszą informacje proprioceptywne do obwodów nerwów rdzeniowych, kory czuciowo-ruchowej i móżdżku. Kora mózgowa odbiera wibracje reagując skurczem mięśniowym, dobrowolna koncentracja i wibracja aktywuje obszar móżdżku po tej samej stronie podczas zadania motorycznego. Dzięki wywołanym reakcjom neuromotorycznym Vibra 3.0 pozwala na zmiany w czynnościach funkcjonalnych. Ze względu na zmienną wrażliwość receptorów skórnych na częstotliwość wibracji urządzenie Vibra 3.0 umożliwia optymalną kontrolę częstotliwości i intensywności ciśnienia na poszczególne potrzeby terapeutyczne.

AD SWISS MEDTECH SA - proponuje następujące częstotliwości terapeutyczne:

* 50HZ - DRENAŻ NACZYNIOWY I LIMFATYCZNY
* 80HZ- ROZLUŹNIENIE WŁÓKIEN MIĘŚNIOWYCH
* 100HZ – NEUROLOGICZNE, PROPRIOCEPTYWNE
* 150HZ – TRENING OPOROWY (?)
* 200HZ, 300HZ – DZIAŁANIE KOORDYNACYJNE

50 Hz - Drenaż naczyniowy i limfatyczny

Przeprowadzone badania wykazały, że stosując naprzemienne wibracje na kończyny dolne, można zauważyć, to że zwiększa się objętość krwi oraz odruchowo rozszerzają się naczynia krwionośne pod wpływem działających bodźców. Zmiana przepływu krwi i natlenienia jest silnym bodźcem rozszerzającym naczynia.
Stosując toniczny odruch wibracyjny po wysiłku doprowadzamy do eliminacji katabolitów, które gromadzone są w czasie ćwiczeń, dzięki temu poprawia się regeneracja
i zmniejszają się dolegliwości zespołu opóźnionego bólu mięśniowego

Efekty terapeutyczne Vibra 3.0 przy zastosowaniu częstotliwości 50 Hz:

• zmniejszenie objawów stanu zapalnego
• redukcja obrzęku limfatycznego
• efekt pobudzenia układu naczyniowego
• przyspieszona regeneracja zmęczenia potreningowego
• redukcja objawów opóźnionej bolesności mięśniowej (DOMS)

80 Hz - Rozluźnienie włókien mięśniowych

 
Wibracja ustawiona na tej wartości jest uznawana za jedną z najważniejszych, zwłaszcza przy rozpoczęciu terapii. Częstotliwość 80 Hz jest najlepiej odbierana przez narząd ścięgnisty Golgiego, dlatego stymulatory wibracyjne powinny znajdować się jak nabliżej połączeń miotendinowych, by bodziec urządzenia trafił centralnie w punkt - stymulacja narządu Golgiego umożliwia odzyskanie właściwej elastyczności włókien mięśniowych, co jest niezbędne do przywrócenia pełnej funkcji mięśniowej oraz prawidłowego zakresu ruchu w stawie. Wibracja 80 Hz przywraca równowagę między mięśniami agonistycznymi, a antagonistycznmi.

Stosowanie tej częstotliwości w przypadku bólu krzyża, sztywności pleców może skutkować odblokowaniem spiętych włókien mięśniowych, które często powodują takie dolegliwości jak dyskopatie lub kręgozmyk. Stymulując wibracjami mięśnie obręczy barkowej korygujemy krzywizny kręgosłupa oraz wpływamy na redukcję krepikacji występujących w stawie ramiennym.

Narząd ścięgnisty Golgiego jest również odpowiedzialny za objaw scyzoryka w spastyczności np. w chorobie Parkinsona. Dlatego pracując na częstotliwości 80 Hz mamy wpływ na zmniejszenie napięcia mięśniowego u pacjentów neurologicznych zmagających się ze spastycznością.

100HZ – Neurologiczne, Proprioceptywne

Częstotliwość 100 Hz warunkuje toniczny odruch wibracyjny, ma zdolność do wytwarzania napięcia w obrębie mięśni odpowiedzialnych za vibrato - język, pracę gardła oraz przepony, dzięki temu wpływa to na reedukację mowy. Stymulacja bodźcem wibracyjnym nie powoduje zmian w obwodowej strukturze mięśni, wpływa na układ sensoryczny - następuje przepływ informacji do centralnego układu nerwowego, z którego pochodzi odpowiedź w postaci reakcji organizmu w zależności od używanych częstotliwości.

Zastosowanie terapii łączącej ćwiczenia fizyczne ze stymulacją na Vibra 3.0 doprowadzamy do tego, że mięśnie są bardziej aktywne - mamy wpływ na propriocepcję, równowagę posturalną, poprawę kontroli motorycznej oraz usprawniamy prawidłowy wzorzec chodu. Ostatnio stwierdzono, że wibracje stosowane poniżej poziomu urazu kręgosłupa u pacjentów z paraplegią wywołują reakcje motoryczne, a odczucie złożonych ruchów zostało rozpoznane poprzez aktywację złożonych wzorców.

TLV związany z dobrowolnym skurczem u zdrowych osób wywoływał długotrwałe zmiany pobudliwości korowej w przeciwległym obszarze M1. Zmiany te utrzymują się do dwóch tygodni po stymulacji (Marconi 2008). W przypadku chorób nieneurologicznych 100 Hz służy do resetowania wzorca motorycznego, bodźca proprioceptywnego, aktywacji UM i RTV.

150 Hz - Trening funkcjonalny w rehabilitacji

Częstotliwość 150 Hz wpływa na neuroplastyczność centralnego układu nerwowego, dzięki temu można uzyskać znaczny progres umiejętności koordynacyjnych, wzmacnia się siła mięśniowa, poprawia wytrzymałość oraz pacjent uzyskuje większą mobilność. Działając częstotliwością 150 Hz na brzusiec mięśnia, stymulujemy bezpośrednio receptory sensoryczne - wrzeciona nerwowo-mięśniowe.

Terapia przy tej częstotliwości jest przydatna u pacjenta w stanie pooperacyjnym, po urazach mięśniowych i ścięgien oraz po przeciążeniach tkanek miękkich. Stymulując wibracją możemy poprawić stabilność, siłę oraz rozbudować masę uszkodzonych mięśni.

200 Hz - działanie przeciwbólowe

Centralny układ nerwowy, odbierając bodźce wibracyjne na częstotliwości 200 Hz reaguje zmniejszeniem dolegliwości bólowych. Stosując bramkową teorię bólu, w podobnym działaniu jak przy stymulacji TENS, wibracje na tym poziome częstotliwości czasowo blokują przewodzenie bodźców nocyceptywnych do rdzenia kręgowego.

Stosując wibroterapię nie miejscowo, a na splocie nerwowym, mamy możliwość działania na całej kończynie dotkniętej bardzo silnymi objawami - następuje wtedy połączenie między obszarem obwodowym, a rdzeniem kręgowym. Vibra 3.0 zaleca stosowanie częstotliwości 200 Hz w rehabilitacji sportowej oraz w zaawansowanym etapie rehabilitacji. Stymulacja wibracyjna otwiera okno na dalszą terapię, nawet w tych momentach, kiedy silne dolegliwości bólowe ograniczają pracę z pacjentem innymi technikami rehabilitacji.

300 HZ - trening przed zawodami sportowymi

Wzrost wydajności i poprawę zdolności motorycznych można uzyskać dzięki zastosowaniu stymulacji wibracyjnej na częstotliwości 300 Hz - ilość informacji docierających do centralnego układu nerwowego zwiększa się wtedy siedmiokrotnie. Bodźcowanie docelowo wrzeciona nerwowo-mięśniowego na brzuchu mięśnia wspomagamy neuroplastyczność OUN i przygotowujemy układ nerwowy na przyjęcie większych obciążeń w dalszym treningu. Zawodnik może pracować na zwiększonej intensywności oraz szybciej odbudować swoje umiejętności po przebytych kontuzjach.

Zaleca się zastosowanie wibracji na częstotliwości 300 Hz przed rozpoczęciem treningu, by później efektywniej zwiększać siłę i moc pracujących mięśni. Przykładem zastosowania Vibra 3.0 jest stymulacja prostowników kończyn dolnych w celu poprawy wyników związanych ze skokiem w pionie. Wibroterapia 300 Hz jest bardzo przydatna w pracy sportowej, w celu rozwinięcia pracy motorycznej zawodnika. Stymulację można zastosować zarówno przed, jak i w trakcie wykonywanych ćwiczeń.

AD SWISS MEDTECH SA stworzyło niezwykle rozwinięte urządzenie, które można zastosować w każdym etapie rehabilitacyjnym, jak i treningowym, dopasowując parametry stymulacji wibracyjnej indywidualnie do potrzeb pacjenta zaczynając od redukcji bólu i obrzęku limfatycznego, zmniejszenia napięcia mięśniowego, usprawniania pracy motorycznej aż do zwiększenia wydajności w treningu sportowym. Zastosowanie terapii łączącej wibrację z innymi metodami terapeutycznymi umożliwia terapeucie pracę na wyższym poziomie, dzięki któremu można pracować efektywniej, w krótszym czasie trwania rehabilitacji, zarówno w fazie ostrej, podostrej, jak i w rekonwalescencji. Terapeuta ma szansę leczyć przyczyny schorzeń, a nie tylko istniejące objawy. Dzięki komunikacji z Centralnym układem nerwowym stymulacja wibracją wpływa na najbardziej wymagające schorzenia układu mięśniowo - szkieletowego. Działając wibracją aktywujemy obszar kory mózgowej, który jest postrzegany przez mózg w ten sam sposób co ruch. Łącząc wibrację z wykonywanym ruchem, wpływamy również na pracę móżdżku, dzięki czemu ćwiczenia są wykonywane w sposób skoordynowany, bardziej precyzyjny, a jednostki motoryczne funkcjonują efektywniej. Szeroki wachlarz możliwości zastosowań Vibra 3.0 umożliwia pracę w dziale ortopedycznym, neurologicznym, geriatrii, kardiologii oraz w medycynie sportowej.

• Badanie na peak torque siły mięśniowej
• Badanie przeciwdziałanie hipotrofii
• Połączenie z innymi technologiami
• Działanie na korę mózgową
• Cardio surgery
• Trunk Control in LBP
• Badanie spastyka
• Kardiologia

W Polsce z chorobą Parkinsona (PD) zmaga się blisko 80 tysięcy pacjentów, co stanowi ją drugą co do częstości występowania chorobą neurodegeneracyjną zaraz po chorobie Alzheimera. Ryzyko rozwoju PD znacznie wzrasta powyżej 65 roku życia i nieco częściej dotyczy mężczyzn. Choroba rozwija się bardzo wolno, co oznacza że pierwsze jej objawy mogą pojawić się dopiero po kilku latach. Co ważne – nie jesteśmy w stanie jej zatrzymać, a jedynie spowolnić postęp choroby. W związku z tym niezwykle ważne jest postawienie wczesnej diagnozy i rozpoczęcie procesu rehabilitacji.

Dlaczego chorujemy?

Powodem występowania choroby Parkinsona jest zanik komórek nerwowych istoty czarnej, zlokalizowanych w śródmózgowiu. Ich zadaniem jest produkcja neuroprzekaźnika – dopaminy.  W wyniku jej niedoboru transport sygnałów elektrycznych pomiędzy komórkami nerwowymi koordynującymi ruch jest zaburzony, a to z kolei skutkuje obniżoną aktywnością mięśniową. Pojawiają się wówczas objawy ruchowe charakterystyczne dla PD tj.:

• Brak stabilizacji posturalnej
• Sztywność mięśni
• Drgawki
• Spowolnienie ruchowe

Zaburzenia ruchowe należą do wczesnych objawów i w dużym stopniu wpływają na mobilność chorego. Wraz z postępem choroby mogą prowadzić do zwiększonego ryzyka upadku. Krok pacjenta staje się krótszy, a przy tym asymetryczny. Z czasem towarzyszy temu zanik prędkości chodu i jeden z najbardziej krytycznych i wyniszczających objawów motorycznych zaawansowanej PD - trudność w rozpoczęciu chodzenia, nazywana „zamrożeniem chodu”. Poza objawami motorycznymi mogą pojawić się również zaburzenia kognitywne, neuropsychiatryczne, autonomiczne, czy też objawy związane z połykaniem i mową. Dlatego opieka nad pacjentem powinna być wielowymiarowa.

Jak zahamować postęp choroby?

            Szybkie zidentyfikowanie pojawiających się objawów pozwala w porę wdrożyć proces rehabilitacji, spowalniając tym samym rozwój choroby. Wykrycie problemów z równowagą charakterystycznych dla PD jest możliwe, dzięki zastosowaniu platform tj. Biodex Balance System SD. Pozwalają one na ocenę względnej tendencji pacjenta do nadmiernej kompensacji z jednej lub drugiej strony ciała. Na podstawie otrzymanych wyników terapeuci mogą ustalić, czy niewłaściwa reakcja jest związana z osłabioną siłą mięśni odwodzących, problemem inicjacji, stabilizacji lub innymi dysfunkcjami. Nawet pacjent na zaawansowanym etapie choroby powinien podejmować różne dostosowane do swoich możliwości formy aktywności. Liczne prace badawcze potwierdzają, że wielokierunkowa rehabilitacja w chorobie Parkinsona może zapobiegać rozwojowi choroby, czy też pomóc w nabyciu umiejętności korzystania z różnych kompensacyjnych mechanizmów ruchu.

Rehabilitacja w chorobie Parkinsona

            Rehabilitacja w początkowych fazach choroby skupia się przede wszystkim na korekcji chodu, poprawie stabilności ciała, utrzymaniu aktywności ruchowej, a także społecznej. Program rehabilitacji często zawiera ćwiczenia wpływające na poprawę koordynacji o regulowanym tempie i amplitudzie ruchów, wspomagane rytmem lub muzyką. Korzyści, jakie daje rytmiczny marsz u pacjentów cierpiących na chorobę Parkinsona przyczyniły się do rozwoju urządzeń do treningu chodu w połączeniu z muzykoterapią. Jednym z takich rozwiązań jest bieżnia Biodex Gait Trainer 3, wpływająca na zwiększenie neuroplastyczności oraz reorganizację ścieżek nerwowych w celu przywrócenia funkcji ruchowej, a także wydłużenie kroku i zwiększenie prędkości chodu. U pacjentów z PD w bardziej zaawansowanym stadium choroby bardzo istotna jest prewencja upadków. Wsparcie masy ciała może wówczas zapewnić system odciążenia NxStep. Innym rozwiązaniem umożliwiającym trening chodu są bieżnie h/p/cosmos z wbudowaną platformą Zebris. Pozwalają one na obszerną analizę, dzięki czemu terapeuta jest w stanie dokładnie monitorować stan pacjenta i korygować jego sposób poruszania się. Ważną rolę we wczesnej rehabilitacji odgrywa wprowadzenie ćwiczeń wielozadaniowych. Wpływają one na poprawę funkcji poznawczych, utrzymanie zdolności do wielozadaniowości, a nawet poprawę równowagi i zwiększenie elastyczności umysłowej. Tego typu ćwiczenia mogą być wykonywane z wykorzystaniem systemu SMARTfit, umożliwiającego tworzenie dowolnych,  spersonalizowanych programów rehabilitacyjnych.

            Z czasem u chorych pojawia się zwiększone napięcie mięśni. Aby mu zapobiec można wykorzystać wibrację miejscową o niskich częstotliwościach. Pomocne może być wówczas urządzenie - Vibra 3.0, które wskutek działania sprężonego powietrza wytwarza bezpieczne dla pacjenta wibracje, działając na poprawę kontroli motorycznej, zwiększenie elastyczności mięśni, a także przeciwbólowo. Urządzenie wyróżnia między innymi możliwość dostosowania częstotliwości wibracji. Wybór wyższych wartości u sprawniejszych pacjentów wpłynie na aktywację mięśni, która w połączeniu z ćwiczeniami fizycznymi będzie powodowała aktywację móżdżku. To z kolei sprawi, że ruch pacjenta będzie bardziej precyzyjny, skoordynowany i efektywny. Zamrożeniu chodu u pacjentów w zaawansowanych stadiach choroby można przeciwdziałać wykorzystując roboty przeznaczone do reedukacji chodu. Zapewniają one utrzymanie pacjenta w wyprostowanej pozycji, odciążając go, a ponadto umożliwiają wykonywanie powtarzalnego, prawidłowego wzorca chodu. Przyczyniają się dzięki temu do poprawy czynności motorycznej kończyn dolnych, aktywizując chorego. Jednym z przykładów jest robot G-EOs działający w trybach: aktywnym (chód wykonywany przez pacjenta z indywidualnie dawkowanym oporem), pasywnym (robot stymuluje cykl chodu) oraz aktywnie wspomaganym (pacjent inicjuje wykonanie kroku przenosząc ciężar ciała, a robot kontynuuje ruch) dzięki czemu trening można w pełni dostosować do możliwości chorego.

Istotną rolę w rehabilitacji chorych na PD odgrywa różnorodność ćwiczeń ruchowych, systematyczność, a także wytrwałość i samo nastawienie pacjenta. Warto pamiętać, że chorzy w tym okresie potrzebują nie tylko pomocy medycznej, a także głębokiego zrozumienia i empatii ze strony najbliższych. To pomoże im zmagać się z codziennymi wyzwaniami jakie stawia choroba.

Strona Internetowa Technomex.pl
https://technomex.pl
(„Serwis”)